Waarom eigenlijk…? Tja… Waarom doe ik wat ik doe? 

Waarom koos ik ervoor in ca. 2004 (toen de dieren nog spraken) om niet langer mee te lopen in de ‘normale’ manier van omgaan met paarden? Waarom besliste ik toen geleidelijk aan om niet langer het gangbaar uitgestippeld pad te volgen van: 

1. Ponylessen op de manege
2. Paardenlessen op de manege
3. Privélessen op een privéstal
4. Dressuur- of springwedstrijden en trainen in LRV- of HROV-verband (of gelijkaardig)
5. Wie weet waar ik ooit kon belanden op internationaal niveau (Olympische Spelen?)?

Waarom? 

Waarom koos ik dit NIET? 

Want dit leek mij op mijn 13 – toen de wijde paardenwereld me eindelijk wat duidelijker werd en mijn spaarboekje zicht kreeg op m’n eerste echte eigen paard – eigenlijk echt de enige weg om vooruit te komen, bekeken vanuit de manegeblik die ik toen had. Want ja, alle ruiters deden dat toch zo? Eens ze 13-14-15 jaar waren, gingen ze les volgen bij een bekende privélesgeefster in de buurt, met haar paarden, of met een eigen paard, en dan konden ze zelfs na een tijdje wedstrijden gaan rijden! 

Dat leek dus ook mijn doel… tot… ik ontdekte dat er ook nog een andere weg was! 

Clickertraining & de Belgian Horsemanship Association (BHA)

Ik was gelukkig al van jongs af aan heel actief met computers en dus ook rondsurfen op het grote wijde internet kende geen geheimen. Omdat ik ergens twijfelde om contact op te nemen met die privélesgeefster en omdat er iets diep in mij me tegenhield, begon ik gewoon eens wat te Googelen over ‘paarden’. Geen idee meer hoe ik er juist bij terecht kwam (alle nieuwsgierige natural horsemanship-marketeers ten spijt) maar toen ik ineens tijdens al dat surfen terechtkwam op een site over clickertraining (dank je wel Inge Teblick!) was mijn interesse toch wel subtiel gewekt… 

Al was er uiteraard wel wat scepticisme, want… WTF? Je paard zijn hoofd naar beneden vragen, op een klik en een koekje, en dan snapt ‘ie dat en heb je hem iets geleerd? Zo simpel kan het toch niet zijn? 

Dan hadden ze me dat toch wel op de manege geleerd (want daar leer je toch alles over paarden???)? 

Tja… wel dus! Ik had rond die periode nét m’n eerst eigen écht paard (arabier, dat is ook een paard toch?) Shiva gekocht – waarmee ik dus eigenlijk hele grote dressuurambities had en wie weet ook wel eens een sprongetje wou wagen – maar stiekem ging ik toch eens proberen of dat trucje met dat hoofd dat Inge zo mooi stap-voor-stap uitlegde op haar site, ook werkte met mijn paard... Heel erg sneaky, want wat zouden de mensen wel niet denken van mij, zo met mijn worteltjes en trucjes en blij om een paard dat z’n hoofd 1 centimeter doet zakken...? Maar warempel, wat denk je…? Het werkte gewoon òòk bij mijn Shiva :D! En ik? Ik was zo’n blij ei! 

O ja, en positief onverwachts side-effect… dit werkte eigenlijk zelfs verslavend voor mij als mens-die-altijd-wel-in-is-voor-iets-nieuws :D!

Nog een paar leuke clickertrucjes en wat rondsurfen op het wereldwijde web later, ontdekte ik dat die fameuze Inge Teblick zowaar binnenkort een open dag organiseerde op haar stal, een heuse Horsemanship-dag. Georganiseerd door de Belgian Horsemanship Association! Dat bestond gewoon! 

Ik als 14-jarige, superenthousiast, na veel aandringen bij mijn ouders, was vertrokken: samen met een toenmalig vriendinnetje van bij mij op de manege stapte ik in mijn stoute schoenen en gingen we met trein en taxi op naar Duffel (wat zowat een heel groot avontuur aan de andere kant van het land leek voor een 14-jarige die anders nooit verder kwam dan haar eigen gemeente). Op naar de BHA-dag. 

Waw. Wat ging mijn wereld open. Oké, die clickertrainingdemo Inge, die vond ik fantastisch. Ook de simulaties met mensen, en hoe je dan merkte dat het gewoon écht werkte: ongelooflijk. Ik was met verstomming geslagen. Maar het hoogtepunt van die dag voor mij was toch wel… de Parelli-demo. Gegeven door Véronique Maes, in die tijd één van de meest progressieve Parelli-studenten in Vlaanderen. Van alle uitleg herinner ik me niet zo veel meer, maar mijn visueel én sentimenteel geheugen kunnen nog tot op de dag van vandaag perfect levendig naar boven halen wat het deed met mij toen ik zag dat dit paard gewoon opzij ging door enkel met haar vingers licht op haar paard z’n flanken te duwen. Toen we na de demo nog eens bij Veronique zelf mochten langsgaan voor vragen, wou ik toch ook gewoon echt eens zelf voelen aan dat paard Gazelle (zaten daar bepaalde knopjes op geïnstalleerd of zo???), en ja, toen ik drukte op Gazelle’s flanken, ging ze ook bij mij opzij! 

WAW. Niet meer, niet minder. WAW. 

Parelli Natural Horsemanship, een nieuwe wereld ging voor mij open. 

We kregen na deze demodag o.a. een groene Parelli-flyer mee naar huis met een foto van Pat erop, en met de vier savvies erop afgebeeld (on line, liberty, freestyle, finesse). Ik weet dat ik toen nog heel erg in een overgangsfase zat – ja ik vond deze demo uiteraard heel erg boeiend en het maakte heel veel indruk op mij – maar anderzijds… ik wou en zou toch ook wel gewoon dressuurlessen gaan nemen met Shiva en gewoon een goeie ruiter worden? Wat moest ik dan met deze cowboy uit Amerika en zijn zeven spelletjes? 

Gelukkig stond de finesse-savvy erbij op de flyer. Ik ben er vrij zeker van dat die me wel overtuigd heeft toen. Want ja, ook Parelli ging me brengen tot die dressuur, alleen op een veel duidelijkere manier waarbij ik ook m’n paard haar wilskracht méé zou hebben. Met een logische stap-voor-stap opbouw, waarbij ik gaandeweg zou leren hoe mijn paard denkt en leert en ik nog veel meer andere leuke dingen met m’n paard zou leren, maar uiteindelijk dan misschien ook wel nog steeds op die Olympische Spelen zou belanden :P. 

En zo begon mijn eigen verhaal…

Het werd een boeiende periode. Ik moest en zou Parelli doen. Alleen waren er wat drempels te overwinnen. 

1. Ik kende niemand in m’n buurt die Parelli deed. 
2. Mijn ouders waren nogal van de conservatieve stempel dus wie was ik om ineens af te komen dat ik met mijn gloednieuw paard ook meteen eens iets helemaal nieuws wou gaan uitproberen “want een cowboy uit Amerika gaat het mij allemaal leren”? 
3. Zo’n level 1 Parelli-pakket was verdomd niet goedkoop! 
4. Parelli-instructeurs bestonden toen nog niet (ja, ééntje in Nederland, maar zonder trailer en zonder veel geld was het al heel duidelijk dat lessen geen optie waren). 
5. Dus toch maar een niet-zo-goedkoop Parelli-pakket gaan zoeken op… ebay?! WTF… die moeten uit Amerika overkomen? 
6. WTF n°2 die moeten naar Amerika betaald worden (hoe doe je dat? In 2004? Zonder Visa-kaart? Een betaling naar Amerika? HELP bank!)
7. WTF n°3 zo’n pakket moet dan nog eens allerlei douane doorgaan en is er na 6 weken nog steeds niet???

Oh maar oh wat was de opluchting groot. Uiteindelijk, die postbode, ik heb hem nooit zo graag gezien als toen! Het was daar… mijn Parelli Level 1-pakket, met video, en Engelse instructieboekjes. 

O ja, Engels, dat ken ik eigenlijk nog niet zo goed. Ah ja. Ik heb dit nog nooit gedaan, dus ik zal het wel kunnen zeker? – het Pippi-Langkous-gehalte was toen al behoorlijk groot. 

Met woordenboek en lesboekjes naast elkaar spendeerde ik UREN in de zetel, video-speler erbij (o ja, dat was ook nog een heel gedoe want Amerikaanse videocassettes speelden niet op een Vlaamse videospeler – lang leve de wondere wereld van NTSC en PAL – dus dit was ook pas mogelijk na het aanschaffen van nog eens een specifieke videospeler – talking about een investering….) en off we go. Als je iets écht wil moet je er IETS voor over hebben hé… 

Intussen had ik wel ontdekt – bij het shoppen van mijn nodige touwhalster, leadrope en carrot stick bij de lokale betere ruitershop genaamd Aleashop ;-) – dat er kennelijk nog mensen in de buurt aan Parelli deden – ik had via de BHA ook een oproepje kunnen doen hiervoor – dus het fundament van ‘always set yourself up for success’ was dan ook gevormd voor mij toen ik 

1. Mijn pakket binnen had
2. De videospeler, de woordenboek en mijn lesboekjes een plek hadden gevonden in mijn dagelijkse routine
3. Ik al mijn Parelli-paardenmateriaal had gevonden en uitgebreid had getest 
4. Plotsklaps 5 vriendinnen erbij kreeg die ook allemaal zeer recent gestart waren met Parelli waarvan er 2 dan nog eens op een boogscheut van mij woonden (FYI de ‘Parelligirls’ zijn tot op vandaag een hele hechte groep én een dagelijks zeer actieve Whatsappgroep van 6 Parelli-minnende vrouwen uit Oost-Vlaanderen). 

Dus ja, het zat goed. De start was gemaakt voor mijn Parelli-avontuur. 

Met vallen en opstaan

Het werd geen gemakkelijk pad. Shiva was geen gemakkelijk paard. Ik had nog geregeld contact met mijn vriendinnen van mijn ex-manege. Enerzijds stonden zij versteld van mijn capaciteiten om zomaar op touwhalster te gaan buitenrijden, anderzijds stond ik versteld van de vooruitgang op dressuurvlak die zijn wél maakten bij de privélesgeefster, en ik niet (steeds nog wel hoopvol uitkijkend naar die Finesse-savvy die blijkbaar echter wel pas in level 4 aan bod kwam – had ik na een paar maand pas ontdekt). Maar de support van mijn nieuwe Parelli-vriendinnen (dank je wel Mieke, Kim, Nathalie, Brenda en Annelies) was in die tijd van onschatbare waarde. Zonder hen had ik vermoedelijk al veel langer opgegeven. 

Shiva was nu eenmaal ook niet van de gemakkelijkste – een ‘pismerrie’ zoals ze ze noemen. Ik schat dat ik ongeveer in de tweede week van mijn Parelli-training een trap recht in mijn buik kreeg van haar, op de wei, toen ik haar wou vangen (de catching game kwam nu eenmaal ook pas in level 2 aan bod…!). Meerdere keren bij het aanraken keek ze kwaad en wou ze mij bijten of slaan. Ik werd gigantisch met mezelf geconfronteerd want de eeuwige perfectionist in mij zei dat ik pas naar een volgend hoofdstuk in mijn lesboekjes mocht overgaan als ik AL de rest had afgewerkt – maar dat was buiten Mieke en Kim gerekend ☺. 

De job als Parelli-instructeur was toen al voor hen voorbestemd (en voor mij misschien ook al was ik me daar op dat moment nog niet van bewust). Onze talloze playdays op zondagen waren gewoon één en al energy givers én inspiratiemomenten tesamen. Zo fijn om elkaar op de hoogte te houden, elkaar regelmatig bezig te zien en te voelen dat je ergens niet alleen voor staat.

De kracht van de community

Want dat is voor mij wel in alles dé kracht van Parelli – waarvan ik voel dat die toen al innately aanwezig was in ons groepje: never-ending onvoorwaardelijke SUPPORT. 

We zijn er 

1. Om ons paard te helpen, zodat hij het leuk vind om SAMEN te werken en te zorgen dat mijn idee ook zijn idee wordt
2. Om elkaar te helpen als mede-Parelli-studenten en -instructeurs. 

Die community – al was ze toen nog heel klein – is voor mij van begin af aan echt een heel erg belangrijke factor geweest. We zijn er voor en door elkaar toch telkens door geraakt, hebben elkaar aangemoedigd en geholpen in het filmen van onze audities (geen idee hoe we het toen allemaal deden qua communicatie zonder onze huidige Whatsapp-groep :D) en dat bewijzen we nu nog steeds dagelijks. Elke dag opnieuw helpen we elkaar, weten we dat we bij elkaar terecht kunnen en dat we eender wat kunnen neerpennen over onze paarden, ons personal development, onze dagdagelijkse struggles. 

Mijn persoonlijke missie: a way of life

En laat dat nu net zijn wat ik wil doorgeven als Parelli Professional en binnen mijn bedrijf Pony Connect: 

• de kracht van een community, 
• elkaar helpen om een beter mens te worden – zowel voor onszelf als voor ons paard
• zich gesteund voelen door elkaar
• en natuurlijk ook weten dat je met je paard op een correcte manier leert omgaan, dat je je paard z’n gedachtegang volledig leert doorgronden en daardoor ook jezelf volledig leert doorgronden (hoezo je paard is je spiegel?)

Dàt is mijn missie in mijn leven. Zo blij dat ik dat elke dag opnieuw kan volbrengen. Het is verdomd al een lastige en lange weg geweest er naartoe, maar ik heb van geen enkele stap al spijt gehad. 

De clickertraining was voor mij dé basis, die mij heeft ingeleid in een natuurlijke manier om om te gaan met paarden. Om te leren beseffen dat paarden levende wezens zijn die je niet met angst en intimidatie kunt ‘klein krijgen’. Maar dat je beter leert om hen eerst goed te begrijpen, vooraleer je volop op hen wil inspelen. 

Zo waardevol elke dag om te zien hoe je ervoor kan zorgen dat je paard gaat meedenken met jou, dat je door middel van liefde, communicatie en geduldig leiderschap niet alleen van A naar B kan geraken maar werkelijk overal – the sky is the limit. Met dank uiteraard aan Shiva, die me samen met Pat Parelli, alle Parelli-basics geleerd heeft van level 1 tot 3. En aan Ghaalin, die me al de rest heeft geleerd. En aan mijn ouders voor het onvoorwaardelijk vertrouwen, alle steun (mentaal, emotioneel en fysiek) en geduld. 

Een natuurlijke manier kiezen is voor mij gelijk aan kiezen voor de taal van de liefde. Dat hoeft niet tegen te spreken met competitieve ambities of financiële beweegredenen. Het is enkel een andere taal die je spreekt. Niet de taal van angst en intimidatie en druk. 

Het is de taal van geduld, vertrouwen en investeren in de toekomst, elke dag opnieuw – take the time it takes so it takes less time. 

Parelli = a way of life, daar ben ik in elk geval van overtuigd. Aan mij en mijn collega-Parelli-instructeurs om jullie daar ook van te overtuigen ☺. 

Julie Verstraete

2-star Licensed Parelli Professional

Belgium